Дорогие соотечественники!

Поздравляю вас с Днем Независимости Республики Беларусь.

Этот праздник, объединяющий судьбы разных поколений, напоминает о долгом и непростом пути становления нашего государства.

Мы знаем цену настоящей свободы. Осознаем силу единства народа, его патриотизма и веры в будущее. Понимаем, что суверенитет - это наше главное достояние.

Накануне Дня Независимости ветеранов Великой Отечественной войны пригласили на прием в историко-культурный комплекс «Гродненская крепость – Партизанский лагерь». Здесь в неформальной обстановке они пообщались с руководством области. 

Республиканский бал выпускников учреждений высшего образования прошел в Минске.

Война смогла оставить след печали...
И мы гордимся, уважаем тех людей, 
Что в дни войны боролись и страдали
И пережили множество потерь. 
Потерь своих товарищей и близких, 
Людей родных и сердцу дорогих. 
Они страдали и боролись за Отчизну – 
Мы любим, уважаем их. 
Прошло немало лет со Дня освобожденья,

Надвор'е ўсё ж унесла свае карэктывы. Пачаўся дождж, і артыстам тэрмінова прыйшлося перабірацца з вуліцы, дзе была абсталявана імправізаваная сцэна, у памяшканне дома фальклору. Аднак ніхто не сумаваў: дэмбраўцы гатовы былі ўдзельнічаць у свяце пры любым надвор'і! Дарэчы, яны дружна падтрымлівалі артыстаў і весела падпявалі ім.

Усё ж такі ніхто не ведае лепш жыхароў свайго сельсавета, як яго старшыня. Нездарма Тамара Іванаўна Зубрыцкая – старшыня Васілішкаўскага сельвыканкама, параіла мне накіравацца ў вёсачку Відаўка. Шчыра прызнацца, не чакала, што акажуся ў такім райскім куточку. А стварыла яго гаспадыня адной з сядзіб Тарэса Антонаўна Рудская – чалавек вельмі прыемны, добразычлівы і творчы.

Нядаўна да нас у рэдакцыю зайшоў лідчанін. Мужчына шмат гадоў таму быў героем нашай газетнай паласы, аднак і сёння яму ёсць што расказаць. Эдуард Уладзіміравіч Зяновіч – дзіця вайны. І хай сабе афіцыйна такога статуса не існуе, мы разумеем, што гэта не проста словы.

Кожны раз, прыязджаючы ў “Касмадром”, крыху сумую аб тым, што ў дарослых ужо няма магчымасці вярнуцца ў бесклапотнае дзяцінства. Як жа было б здорава так адпачываць і займацца тым, што падабаецца! Вось за шашачнай дошкай схіліліся юныя інтэлектуалы, а побач за іх хварэюць сябры. А вунь на баскетбольнай пляцоўцы разгарнуліся нежартоўныя спаборніцтвы. А на танцполе аматары музыкі і танцаў развучваюць новыя рухі.

Віктара Іванавіча Крыштаповіча ў цэнтральных майстэрнях ААТ “Дэмбрава» не называюць гучнымі словамі «рацыяналізатар» і «вынаходнік». Для калег па працы ён – майстар з залатымі рукамі. Між тым, справа, якой заняты гэты чалавек, бярэ пачатак з ідэі. Ад думкі да канкрэтыкі прайшло няшмат часу.