Шчучынцы і жыхары раёна сабраліся разам, каб успомніць той трагічны дзень, які стаў апошнім у жыцці для 419 зінякоўцаў і 65 жыхароў іншых вёсак
75 гадоў таму невялічкая вёска Зінякі паўтарыла жудасны лёс Хатыні. Сёння шчучынцы і жыхары раёна сабраліся разам, каб успомніць той трагічны дзень, які стаў апошнім у жыцці для 419 зінякоўцаў і 65 жыхароў іншых вёсак.
Мітынг-рэквіем аб’яднаў не толькі жыхароў Астрынскага сельсавета, але і прадстаўнікоў раённай улады, арганізацый і аб’яднанняў раёна, моладзь і школьнікаў.
-- На тэрыторыі Шчучыншчыны фашыстамі было спалена, закатавана, расстраляна больш за сем з паловай тысяч нашых землякоў, -- звярнулася да прысутных намеснік старшыні райвыканкама А.В. Пасюта. – Жыхары вёсак Агародзіша, Якубавічы, Васілішкі, гарадскога пасёлка Жалудок, горада Шчучына і шэрагу іншых населенных пунктаў раёна падзялілі страшную долю ахвяр генацыду. Нашы землякі аддалі самае дарагое – сваё жыццё дзеля таго, каб абараніць будучыню свайго народа, сваёй краіны і ўсяго свету ад нацысцкай заразы. Іх імёны на вечна засталіся ў нашай памяці.
Сёння, на гэтай святой для кожнага з нас зямлі, мы звяртаемся да тых, хто ступіў у вечнасць, прыняўшы тут пакутніцкую смерць. Бязмежны смутак і гора страты ў нашых сэрцах!
-- Мы нізка схіляем галовы перад памяццю ўсіх, хто загінуў у гады Вялікай Айчыннай вайны – тых, хто цаной свайго жыцця адстаяў нашу зямлю, -- далучылася старшыня Шчучынскага раённага Савета дэпутатаў Г.С. Хвядзюк.
На жаль, пайшоў з жыцця апошні відавочца трагедыі Міхаіл Іосіфовіч Журун. Аднак яго ўспаміны беражліва захоўвае ў сэрцы яго дачка Лілія Міхайлаўна Чабатарэвіч. Жанчына са слязамі на вачах чытала вершы, расказала, што Міхаіл Іванавіч часта ўспамінаў вайну, той дзень, калі загінулі яго блізкія і родныя.
Пранікнёна гучалі песні ў выкананні хору “Преображение”. Разам са святаром Астрынскай царквы айцом Аляксандрам Талмазанам прысутныя маліліся за тых, хто загінуў у той жудаснай трагедыі.
У памяць пра ўсіх, хто цаной свайго жыцця адстаяў наша права на свабоду і незалежнасць -- хвіліна маўчання, аружэйны салют, песні ў выкананні ваеннага аркестра і кветкі.
Удзельнікі жалобнага мітынгу схілілі галовы перад помнікам на хвіліну застылі ў поўнай цішыні. Ніколі не забудзем! 
Ганна КАСПЕР.
Фота аўтара.